سیره و سیمای جوان امام حسین علیه السلام

پیامی از عالم برزخ برای علامه

علامه جعفری در کنار صدها کتابی که با آنها مأنوس و معاشر بود، با همه وجود غرق در نهج‌البلاغه علی (ع) شده بود. می‌خواست غواص دریای سخنان مولایش علی (ع) باشد. می‌خواست به هزاران هزار انسانی که از کنار خانه او گذر می‌کردند، اگر شیر معرفت می‌بخشد از همان شیری هدیه کند که روزی علی‌بن ابی‌طالب (ع) به او بخشیده بود. باید کاری می‌کرد. دلش برای امیرالمؤمنین (ع) تنگ شده بود. احساس می‌کرد حضور علی (ع) با همه عظمتش حتی در میان شیعیان نیز شناخته شده نیست. دلش برای کتابخانه علامه امینی، صاحب کتاب بزرگ «الغدیر» تنگ شده بود.

از کتابخانه علامه امینی در نجف تا حرم علی (ع) راهی نبود. کتابخانه، هشت سال تمام صمیمانه او را پذیرفته بود. صاحب آن کتابخانه نیز از شیفتگان سینه چاک علی (ع) بود.

 عظمت کتاب الغدیر علامه امینی، همواره برای او ستودنی بود، تا این که اتفاق عجیبی افتاد. گویی باز هم خوابی در حال پیوستن به واقعیت بود. گویی جرقه‌ای در حال شعله‌ور ساختن خرمن اندیشه‌ای عظیم بود. روزی از روزهای سال 1356، داماد علامه جعفری با احساسی عمیق و هیجانی غیرقابل توصیف از اصفهان به دیدارش آمد. سفر او تنها برای زیارت استاد نبود. می‌خواست او را از خوابی که مثل روز روشن، برایش اتفاق افتاده بود، آگاه سازد.

فرمودندبه جعفری سلام مرا برسانید و بگویید ما که به این عالم آمده‌ایم دستمان از کار بسته است. شما که در آن دنیا هستید می‌توانید درباره علی‌بن ابی‌طالب(ع) کاری را شروع کنید. شما می‌توانید ... شروع کنید ...

علامه جعفری با آرامش روحی و معنوی همیشگی خود آماده شنیدن بود. آقای مصاحب با احساسی شورانگیز سخن می‌گفت: «دیشب خواب مرحوم علامه امینی صاحب الغدیر را دیدم. به من فرمودند: شما محمدتقی جعفری را می‌شناسید؟ گفتم: بله. گفت: نامه‌ای هست که باید به ایشان بدهید.

 پاکت را گرفتم و گفتم اجازه می‌دهید ببینم چه نوشته است؟ اجازه داد. باز کردم. خیلی جنبه معنوی داشت. در خواب بسیار گریه کردم. الان جملات نامه یادم نیست. ایشان به من فرمودندبه جعفری سلام مرا برسانید و بگویید ما که به این عالم آمده‌ایم دستمان از کار بسته است. شما که در آن دنیا هستید می‌توانید درباره علی‌بن ابی‌طالب(ع) کاری را شروع کنید. شما می‌توانید ... شروع کنید ... .»

علامه جعفری رو به درگاه خداوند کرد و گفت: «خدایا! این ولی اعظم توست. به ما محبت فرما که همت کنیم و بتوانیم در این کار بزرگ شرمنده نشویم.»و چنین بود که ترجمه و تفسیر نهج‌البلاغه آغاز شد. نه یک جلد، نه دو جلد، نه ده جلد ... از آن پس، همه‌ی دل مشغولی علامه محمدتقی جعفری صرف این ترجمه و تفسیر شد.

تهیه : شکوری

تنظیم : آقازاده

علامه جعفری و زیباترین دختر دنیا

از علامه جعفری می پرسند چی شد که به این کمالات رسیدی ؟!

ایشان در جواب خاطره ای از دوران طلبگی تعریف میکنن و اظهار میکنند که هر چه دارند از کراماتی ست که بدنبال این امتحان الهی نصیبشان شده :

«ما در نجف در مدرسه صدر اقامت داشتیم . خیلی مقید بودیم که ، در جشن ها و ایام سرور ، مجالس جشن بگیریم ، و ایام سوگواری را هم ، سوگواری می گرفتیم ، یک شبی مصادف شده بود با ولادت حضرت فاطمه زهرا (س) اول شب نماز مغرب و عشا می خواندیم و یک شربتی می خوردیم آنگاه با فکاهیاتی مجلس جشن و سرور ترتیب می دادیم . یک آقایی بود به نام آقا شیخ حیدر علی اصفهانی ، که نجف آبادی بود ، معدن ذوق بود . او که ، می آمد من به الکفایه ، قطعا به وجود می آمد جلسه دست او قرار می گرفت .

آن ایام مصادف شده بود با ایام قلب الاسد (10 الی 21 مرداد ) که ما خرما پزان می گوییم نجف با 25 و یا 35 درجه خیلی گرم می شد . آنسال در اطراف نجف باتلاقی درست شده بود و پشه های بوجود آمده بود که ، عربهای بومی را اذیت می کرد ما ایرانیها هم که ، اصلا خواب و استراحت نداشتیم . آنسال آنقدر گرما زیاد بود که ، اصلا قابل تحمل نبود نکته سوم اینکه حجره من رو به شرق بود . تقریبا هم مخروبه بود . من فروردین را در آنجا بطور طبیعی مطالعه می کردم و می خوابیدم . اردیبهشت هم مقداری قابل تحمل بود ولی دیگر از خرداد امکان استفاده از حجره نبود . گرما واقعا کشنده بود ، وقتی می خواستم بروم از حجره کتاب بردارم مثل این بود که وردست نان را از داخل تنور بر می دارم ، در اقل وقت و سریع !

با این تعاریف این جشن افتاده بود به این موقع ، در بغداد و بصره و نجف ، گرما ، تلفات هم گرفته بود ، ما بعد از شب نشستیم ، شربت هم درست شد ، آقا شیخ حیدر علی اصفهانی که ، کتابی هم نوشته بنام « شناسنامه خر » آمد. مدیر مدرسه مان ، مرحوم آقا سید اسماعیل اصفهانی هم آنجا بود ، به آقا شیخ علی گفت : آقا شب نمی گذره ، حرفی داری بگو ، ایشان یک تکه کاغذ روزنامه در آورد . عکس یک دختر بود که ، زیرش نوشته بود « اجمل بنات عصرها » « زیباترین دختر روزگار » گفت : آقایان من درباره این عکس از شما سوالی می کنم . اگر شما را مخیر کنند بین اینکه با این دختر بطور مشروع و قانونی ازدواج کنید – از همان اولین لحظه ملاقات عقد جاری شود و حتی یک لحظه هم خلاف شرع نباشد – و هزار سال هم زندگی کنید . با کمال خوشرویی و بدون غصه ، یا اینکه جمال علی (ع) را مستحبا زیارت و ملاقات کنید . کدام را انتخاب می کنید . سوال خیلی حساب شده بود . طرف دختر حلال بود و زیارت علی (ع) هم مستحبی .

گفت آقایان واقعیت را بگویید . جا نماز آب نکشید ، عجله نکنید ، درست جواب دهید. اول کاغذ را مدیر مدرسه گرفت و نگاه کرد و خطاب به پسرش که در کنارش نشسته بود با لهجه اصفهانی گفت : سید محمد! ما یک چیزی بگوئیم نری به مادرت بگوئی ها؟

معلوم شد نظر آقا چیست؟ شاگرد اول ما نمره اش را گرفت! همه زدند زیر خنده. کاغذ را به دومی دادند. نگاهی به عکس کرد و گفت: آقا شیخ علی، اختیار داری، وقتی آقا (مدیر مدرسه) اینطور فرمودند مگر ما قدرت داریم که خلافش را بگوئیم. آقا فرمودند دیگه! خوب در هر تکه خنده راه می افتاد. نفر سوم گفت : آقا شیخ حیدر این روایت از امام علی (ع) معروف است که فرموده اند « یا حارث حمدانی من یمت یرنی » (ای حارث حمدانی هر کی بمیرد مرا ملاقات می کند) پس ما انشاالله در موقعش جمال علی (ع) را ملاقات می کنیم! باز هم همه زدند زیر خنده، خوب ذوق بودند. واقعا سوال مشکلی بود. یکی از آقایان گفت : آقا شیخ حیدر گفتی زیارت آقا مستحبی است؟ گفتی آن هم شرعی صد در صد؟ آقا شیخ حیدر گفت : بلی گفت : والله چه عرض کنم (باز هم خنده حضار )

کاغذ را دادند دست من. دیدم که نمی توانم نگاه کنم، کاغذ را رد کردم به نفر بعدی، گفتم : من یک لحظه دیدار علی (ع) را به هزاران سال زناشویی با این زن نمی دهم

نفر پنجم من بودم. این کاغذ را دادند دست من. دیدم که نمی توانم نگاه کنم، کاغذ را رد کردم به نفر بعدی، گفتم : من یک لحظه دیدار علی (ع) را به هزاران سال زناشویی با این زن نمی دهم. یک وقت دیدم یک حالت خیلی عجیبی دست داد. تا آن وقت همچو حالتی ندیده بودم. شبیه به خواب و بیهوشی بلند شدم. اول شب قلب الاسد وارد حجره ام شدم، حالت غیر عادی، حجره رو به مشرق دیگر نفهمیدم، یکبار به حالتی دست یافتم. یک دفعه دیدم یک اتاق بزرگی است یک آقایی نشسته در صدر مجلس، تمام علامات و قیافه ای که شیعه و سنی درباره امام علی (ع) نوشته در این مرد موجود است. یک جوانی پیش من در سمت راستم نشسته بود. پرسیدم این آقا کیست؟ گفت : این آقا خود علی (ع) است، من سیر او را نگاه کردم. آمدم بیرون، رفتم همان جلسه، کاغذ رسیده دست نفر نهم یا دهم، رنگم پریده بود. نمی دانم شاید مرحوم شمس آبادی بود خطاب به من گفت : آقا شیخ محمد تقی شما کجا رفتید و آمدید؟ نمی خواستم ماجرا را بگویم، اگر بگم عیششون بهم می خوره، اصرار کردند و من بالاخره قضیه را گفتم و ماجرا را شرح دادم، خیلی منقلب شدند. خدا رحمت کند آقا سید اسماعیل ( مدیر ) را خطاب به آقا شیخ حیدر گفت : آقا دیگر از این شوخی ها نکن، ما را بد آزمایش کردی. این از خاطرات بزرگ زندگی من است».

منبع: سایت علمی دانشجویان ایران

تهیه : شکوری

مگر نور قرآن را نمی‏بینید؟

فاطمه و جواد، زوج روشندلی هستند که در سخت‏ترین شرایط زندگی حافظ قرآن شده‏اند

زکیه سعیدی قرار است برای گفت‏وگو به خانه زوجی برویم که نابینایند. دروغ چرا؟ منتظریم وارد یک خانه سوت و کور شویم اما از همان لحظه‏ای که میهمان «فاطمه حسینی اعلایی» و «جواد فتحی» می‏شویم، می‏فهمیم که همه معادلاتمان اشتباه بوده است. فاطمه و جواد مدام شوخی می‏کنند، سر به سر هم می‏گذارند و یکباره می‏زنند زیر خنده! آنقدر صمیمی و عاشقانه زندگی می‏کنند که ما سردرد ترافیک و گم کردن نشانی و آنتن ندادن موبایلمان را فراموش می‏کنیم، با آنها می‏خندیم و به حالشان غبطه می‏خوریم. تازه می‏فهمیم که عالم به ظاهر تاریک آنها از دنیای خاکستری ما بسیار روشن‏تر است. فاطمه راست می‏گفت، اگر نور زندگی به چشم باشد، هر روز باید ترس این را داشته باشیم که این نور نابود شود اما نور زندگی آنها از منبع دیگری می‏آید؛ از منبعی که هیچ وقت تاریک نمی‏شود و همه دنیا را برای این زن و شوهر خوشبخت، روشن کرده است. با ما همراه شوید در میهمانی صمیمانه یک زوج قرآنی روشندل.

- خانم  دکتر، موافقید گفت و گو را با شما آغاز کنیم؟

بله، اصلش هم همین است چون خانم‏ها مقدمند (با خنده)

- آقای دکتر، شما هم موافقید؟

غیر از موافقت راهی باقی می‏ماند؟ بالاخره خانم زودتر از من حافظ قرآن شدند؛ هر چند که هنوز خط بریل را بلدنیست!

- خانم اعلایی، کمی برای من عجیب است که می‏بینم یک زوج نابینا موفق شده‏اند کل قرآن را حفظ کنند. چطور شد که موفق به انجام این کار شدید؟

فکر می‏کنم 5-4 سال بیشتر نداشتم که حفظ قرآن را شروع کردم. البته منظم این کار را انجام نمی‏دادم؛ حتی بعضی وقت‏ها چندماه این کار قطع می‏شد تا اینکه تابستان سال 67 برادرم گفت اگر کل سوره بقره را حفظ کنم، جایزه خوبی به من می‏دهد من هم تشویق شدم و با انگیزه بیشتر دوباره حفظ قرآن را از سر گرفتم و به توفیق خداوند در کمتر از 45 روز، تمام سوره بقره را حفظ کردم. البته برنامه منظمی برای حفظ قرآن نداشتم و به صورت پراکنده سوره‏ها را حفظ می‏کردم تا اینکه سال 73- درست همان سالی که در کنکور پذیرفته شدم- با برنامه منظمی حفظ را از سر گرفتم و سال 74 همه قرآن را حفظ شدم.

 بالاخره خانم زودتر از من حافظ قرآن شدند؛ هر چند که هنوز خط بریل را بلدنیست!

- همسرتان گفت خط بریل بلد نیستید، پس چطور قرن را حفظ کردید؟

آن زمان نابینا نبودم، فقط چشمم ضعیف بود از دوره کودکی شبکیه و سلول‏های عصبی چشمم مشکل داشت اما هیچ وقت فکر نمی‏کردم که روزی نابینا شوم. دی‏ماه سال 71 بود که این اتفاق در زندگی‏‏ام رخ داد.

- چطور با این شرایط کنار آمدید؟

خیلی سخت بود اصلاً نمی‏دانستم چطوری باید با این اتفاق ناگهانی کنار بیایم. تعریف از خودم نباشد، دانش‏آموز زرنگی  بودم و همیشه  در مسابقات مختلف رتبه می‏آوردم. برای همین احساس می‏کردم که دیگر هیچ راه پیشرفتی ندارم و فقط باید منتظر باشم تا زندگی‏ام تمام شود. درست در همین شرایط بحرانی بود که سعی کردم خودم را با محفوظات قرآنی آرام کنم. علاوه بر این، با راهنمایی معلم‏هایم به ویژه دبیر فلسفه‏ام حفظ قرآن را ادامه دادم. اتفاقا همان سال در مسابقات علمی استان تهران رتبه نخست را به دست آوردم در مسابقات قرآنی کشور هم مقام برتر را کسب کردم. در مدرسه هم شاگرد دوم شدم.

- یعنی در همان مدرسه سابق ادامه تحصیل دادید؟

بله، البته ابتدا مدیر مدرسه موافق ادامه تحصیلم در مدرسه عادی نبود اما اصلا نمی‏توانستم این موضوع را بپذیرم. اوضاع من با افرادی که از بدو تولد نابینا بودند، فرق می‏کرد. برای همین، مادرم مدیر مدرسه را قانع کرد که به من فرصت بدهند تا خودم را نشان دهم. تعهد دادم اگر نمره‏هایم خوب نشد، از آن مدرسه بروم.

- یعنی تصمیم گرفتید با بچه‏هایی که بینا بودند، وارد رقابت شوید؟

 می‏خواستم توانایی‏ام را به همه ثابت کنم. برای همین، تحمل سختی‏ها برایم دشوار نبود. گوش دادن، شیوه اصلی یاد‏گیری من بود. سعی می کردم قرآن و درس‏ها را به حافظه‏ام بسپارم. موقع امتحانات هم معلم، سوال‏ها را می‏‏خواند و من پاسخ می‏دادم. حتی گاهی وقت‏ها بعضی از دانش‏آموزان اگر مشکل درسی‏‏ای داشتند، سراغم می‏آمدند و من به آنها یاد می‏دادم. آن روزها، درس فلسفه و منطق را خیلی دوست داشتم و به آسانی مسائلش را تجزیه و تحلیل می‏کردم.

- آقای فتحی، شما خیلی ساکتید.

چه بگویم؟ جواد فتحی اکبرآبادی هستم. 32 سال دارم و اکنون در مقطع دکتری رشته علوم قرآنی تحصیل می‏کنم. (با خنده) کافی است؟!

- چی شد که شما هم کل قرآن را حفظ کردید؟

به برکت ازدواج توفیق پیدا کردم قرآن را حفظ کنم به هر حال مهریه ایشان حفظ قرآن بود و من هم پذیرفتم.

- جالب است! چرا چنین شرطی گذاشتید؟

یکی از ملاک‏های ازدواجم این بود که همسرم حافظ قرآن باشد چون برکت‏هایش را در زندگی خودم دیده بودم. بعد از نابینایی که به طور منظم حفظ قرآن را شروع کردم، دریچه‏های زیبایی یکی پس از دیگری به رویم گشوده می‏شد و زیبایی‏های دنیا که در قرآن وصف شده برایم قابل تصورتر شد. از طرف دیگر، زندگی قرآنی پر از آرامش و لذت است و سعادت دنیا و آخرت را به همراه دارد. البته قرار بود که حداکثر 6ماه بعد از ازدواج کل قرآن را حفظ کند اما ایشان خلف وعده کرد.

جواد: راست می‏گویند قول داده بودم حداکثر در 6 ماه کل قرن را حفظ شوم اما 2 سال طول کشید.

- 6ماه واقعا فرصت کمی برای حفظ قرآن است. خانم اعلایی کم انصافی کردید!

قبول ندارم. ایشان 10جزء قران را حفظ بودند و در اصل، این 6ماه برای حفظ 20 جزء بود.

- نگفتید چطور با هم آشنا شدید؟

جواد: سال 81 بود. فاطمه خانم ترم اول کارشناسی ارشد درس می‏خواند و من ترم دوم بودم. به دلیل اینکه رشته کارشناسی‏مان علوم قرآنی بود، باید یک سری درس‏‏های پیش‏نیاز می‏گذراندیم. در همین کلاس‏های پیش نیاز با خانم دکتر آشنا شدم. درست روز دوشنبه 15 مرداد بود که از کوی دانشگاه با ایشان تماس گرفتم و پیشنهاد ازدواج را مطرح کردم.

- دلیل خاصی هم برای انتخابتان داشتید؟

می‏دانستم که حافظ کل قرآن است و این موضوع برایم خیلی اهمیت داشت.

- پس کاملاً غافلگیر شدید.

بله، برایم خیلی غیرمنتظره بودم اما وقتی ایشان پیشنهاد ازدواج را مطرح کرد، نخستین چیزی که در ذهنم جرقه خورد آیه‏های قرآن درباره ازدواج بود خداوند فرمود: «از جنس شما زوج‏هایی آفریدم تا به آرامش برسید».

چه بگویم؟ جواد فتحی اکبرآبادی هستم. 32 سال دارم و اکنون در مقطع دکتری رشته علوم قرآنی تحصیل می‏کنم. (با خنده) کافی است؟!

- چه معیارهایی برای انتخاب همسر داشتید؟

آن چیزی که برایم اهمیت داشت، این بود که همسر آینده‏ام فردی قرآنی و از نظر تحصیلی با من در یک سطح باشد.

- مشکلاتی هم سر راه ازدواج شما بود؟

خانواده‏هایمان مخالف بودند آنها می‏گفتند شما هر دو نابینایید و ازدواجتان درست نیست. البته مشکلات من کمتر بود. مادرم پس از اصرارهای فراوان رضایت داد اما آقا جواد خیلی سختی کشید.

- آقای فتحی، چقدر طول کشید که خانواده‏تان راضی شوند؟

خانواده‏ام صددرصد مخالف بودند اما آنقدر با برادر بزرگترم صحبت کردم که راضی شد و با من به خواستگاری آمد البته پدرم در قید حیات نبود. مادرم هم نگرانی‏های خاص خودش را داشت و مسائلی را مطرح می‏کرد که برای من صورت مساله نبود.

- مثلاً؟

آنها مسائلی را مطرح می‏کردند که به نظرشان مشکلات بزرگی می‏آمد؛ مانند غذا خوردن و مهمانی رفتن و خرید کردن. اما برای من و خانم این چیزها مهم نبود. ما می‏خواستیم یک زندگی قرآنی تشکیل دهیم که در سایه آن بر مشکلات‏مان غلبه کنیم. همین طور هم شد اما هنوز برای بعضی‏ها ثابت نشده که ما توانایی‏ بالایی داریم؛ البته بیشتر صحبت‏های آنها از سر دلسوزی است.

- چطور زمان برد تا شما سر سفره عقد بنشینید؟

6 ماه طول کشید همان طور که گفتم مرداد ماه با فاطمه خانم صحبت کردم. 24 دی ماه شب ولادت حضرت امام رضا(ع) خطبه عقدبینمان جاری شد.

- کمی از ویژگی‏های زندگی قرآنی‏تان برایمان بگویید.

جواد: سراسر قرآن درس زندگی است در قرآن یاد می‏گیریم که به دیگران لقب زشت ندهیم و از یکدیگر عیب جویی نکنیم. در حقیقت قرآن راهنمای کاملی است که افراد می‏توانند با تمسک به آن مشکلات را برطرف کنند.

فاطمه: همیشه در زندگی سعی‏مان بر این بوده و هست که عمل به دستورات قرآن، محور همه کارهایمان باشد و تا آنجایی که توان داریم براساس قرآن تصمیم‏گیری کنیم.

- مثلاً چه تصمیم‏هایی؟

فاطمه: با توجه به اینکه قرآن برای تمام مسائل زندگی انسان‏ها برنامه‏دارد، می‏توانیم در همه بخش‏های زندگی‏مان از آن استفاده کنیم. مثلا خداوند متعال در قرآن کریم درباره مهمانی رفتن به یاران پیامبر(صلی‏الله علیه‏واله وسلم) می‏فرماید: «ای کسانی که ایمان آوردید، تا زمانی که پیامبر (صلی‏الله علیه‏واله وسلم) اجازه نداده وارد نشوید. زمانی هم که وارد شدید، وقتی غذا خوردید، زود پراکنده شوید. این کار شما پیامبر را آزار می‏دهد، پیامبر حیا می‏کند به شما تذکر بدهد؛ اما خداوند ابایی از گفتن این حقیقت ندارد».

طبق همین آموزه قرآنی ما مهمانی می‏رویم. حتی جدل و مشاجره‏های لفظی‏مان را با دستورهای قرآنی برطرف می‏کنیم.

جواد: سراسر قرآن درس زندگی است در قرآن یاد می‏گیریم که به دیگران لقب زشت ندهیم و از یکدیگر عیب جویی نکنیم. در حقیقت قرآن راهنمای کاملی است که افراد می‏توانند با تمسک به آن مشکلات را برطرف کنند

- به نظر‏تان این فرهنگ در خانواده‏های دیگر هم جایگاه مناسبی دارد؟

متاسفانه این روزها زندگی ما با ملاک‏های قرآنی فرسنگ‏ها فاصله دارد. کتاب خدا به‏وسیله‏ای تبدیل شده که فقط روی سفره عقد قرار می‏گیرد و جزئی از مهریه است. در حالی که می‏توان با استفاده از آموزه‏های قرآنی برای زندگی بهترین برنامه‏ریزی را کرد.

- کدام آیه قرآن تاثیر بیشتری روی شما گذاشته است؟

آیه‏های مختلف در شرایط مختلف در زندگی من چاره‏ساز می‏شوند. اما اکنون ستاره‏ آیه 69 سوره مبارکه زمرد در زندگی‏ام بیشتر می‏درخشد.

خداوند در این آیه می‏فرماید: «اشرقت الارض بنوریها»؛ یعنی زمین به نور پروردگار روشن می‏شود. با این آیه هیچ‏گاه زندگی‏ام تاریک نمی‏شود؛ حتی اگر جایی را نبینم.

منبع: همشهری/آیه

مال یتیم

آورده اند که عیسی (ع) از گورستانی گذشت ، گفت : خدایا از کرامت و عنایتت یکی از این بندگان را زنده کن .در حال پاره ای خاک فرو شد ، کسی بلند بالا از خاک برآمد و بایستاد ! پرسید : تو کیستی ؟ گفت : فلان ... گفت : کی مردی ؟ گفت : 2700 سال پیش . پرسید :مرگ را چگونه یافتی ؟ گفت : از هنگام مردن تا کنون هنوز تلخی مرگ با من است . پرسید : خدا با تو چه کرد که چنین تلخ مرگی ؟ گفت : از آن تاریخ تاکنون گرفتار مطالبه حساب نیم دانگ مال یتیم که در گردن من  است ، بوده ام و هنوز از حساب آسوده و فارغ نگشته ام این را بگفت و در خاک فرو شد

برگرفته از کشف الاسرار   از خواجه عبد الله انصاری

ولی یادمان باشد که این افراد را در ذهن خودمان فقط  آدم هایی ظالم و سود جو که خود را در جامعه نمایان کرده اند ، در بر نمی گیرد حتی ما هم با کمی غفلت ، مثلا گرانفروشی و بی عدالتی مال یتیم را بیشتر از حق خود وارد زندگی خویش می نماییم و ما هم در برابر آن مسئول هستیم این فقط حرف و نظر من است . خوشحال میشوم که شما هم نظرتان را بگویید با تشکر

تا حالا شده احساس تنهایی کنی.فکر کنی که هیچ کسی نیست که تورو بفهمه.آره حتما شده تو این مواقع سعی می کنی که چه حرکتی انجام بدی؟ خیلی از ماها می ریم پیش یکی از نزدیک ترین دوستانمون تا با درد و دل کردن با اون یه کم سبک بشیم.اما حتما باز هم برات این اتفاق افتاده که همون دوستت که از نظرت سنگ صبورته برای تو وقت نداشته باشه و باید به کارهای خودش برسه. اون وقت چی؟دیگه به نظرت کی هست؟ خب من اینجا می خوام یه دوست رو معرفی کنم که میلیون ها ساله که همه می شناسنش از بزرگ و کوچیک، پیر و جوون، زن و مرد،دوستی که همیشه برای همه ما وقت داره همیشه به فکر ماست همیشه خیر و صلاحمونو می خواد اما ما بی معرفتها خیلی وقتا از یاد می بریمش یا وقتی کارمون باهاش تموم شد دیگه تا مشکل بعدی سراغش نمی ریم. باز هم می ریم سراغ افراد دیگه اما اون باز هم پیش خودش می خنده و می گه عیب نداره باز هم هر موقع کارت گیر کرد بیا پیش من.تا حالا به این موضوع فکر کردی که این دوست عزیز که تنهای تنهای تنهاست دوست داره که تو هم بهش یه سری بزنی سرتو بگیری بالا بهش بگی سلام امروز فقط به خاطر خودت اومدم، اومدم که بهت بگم چقدر دوست دارم .ازت تشکر کنم که اینقدر به فکر منی و شرمندم که من اون طور که تو می خوای به فکرت نیستم.می دونم به من حتی به اندازه یک قطره هم نیاز نداری ولی باز هم شرمندم که برات بنده بدی بودم.اگه خوب گوش کنید داره یه صدایی می یاد که میگه((یکی اون بالاست که مارو دوست داره))

نامه ای از طرف خدا
 

امروز صبح که از خواب بیدار شدی، نگاهت می کردم، امیدوار بودم که با من حرف بزنی، حتی برای چند کلمه، نظرم را بپرسی یا برای اتفاق خوبی که دیروز در زندگی ات افتاد، از من تشکر کنی، اما متوجه شدم که خیلی مشغولی، مشغول انتخاب لباسی که می خواستی بپوشی، وقتی داشتی این طرف و آن طرف می دویدی تا حاضر شوی فکر می کردم چند دقیقه ای وقت داری که بایستی و به من بگویی: "سلام"، اما تو خیلی مشغول بودی، یک بار مجبور شدی منتظر شوی و برای مدت یک ربع ساعت کاری نداشتی جز آنکه روی یک صندلی بنشینی، بعد دیدمت که از جا پریدی، خیال کردم می خواهی چیزی به من بگویی، اما تو
به طرف تلفن دویدی و در عوض به دوستت تلفن کردی تا از آخرین شایعات با خبر شوی.
تمام روز با صبوری منتظرت بودم، با آن همه کارهای مختلف گمان می کنم که اصلاً وقت نداشتی با من حرف بزنی، متوجه شدم قبل از نهار هی دور و برت را نگاه می کنی، شاید چون خجالت می کشیدی، سرت را به سوی من خم نکردی!!!
تو به خانه رفتی و به نظر می رسید که هنوز خیلی کارها برای انجام دادن داری، بعد از انجام دادن چند کار، تلویزیون را روشن کردی، نمی دانم تلویزیون را دوست داری یا نه؟ در آن چیزهای زیادی نشان می دهند و تو هر روز مدت زیادی را جلوی آن می گذرانی، در حالی که درباره هیچ چیز فکر نمی کنی و فقط از برنامه هایش لذت می بری، باز هم صبورانه انتظارت را کشیدم و تو در حالی که تلویزیون را نگاه می کردی، شام خوردی و باز هم با من صحبتی نکردی!!!
موقع خواب، فکر می کنم خیلی خسته بودی، بعد از آن که به اعضای خوانواده ات شب به خیر گفتی، به رختخواب رفتی و فوراً به خواب رفتی، نمی دانم که چرا به من شب به خیر نگفتی، اما اشکالی ندارد، آخر مگر صبح به من سلام کردی؟!
هنگامی که به خواب رفتی، صورتت را که خسته تکرار یکنواختی های روزمره بود، را عاشقانه لمس کردم، چقدر مشتاقم که به تو بگویم چطور می توانی زندگی زیباتر و مفیدتر را تجربه کنی...
احتمالاً متوجه نشدی که من همیشه در کنارت و برای کمک به تو آماده ام، من صبورم، بیش از آنچه تو فکرش را می کنی، حتی دلم می خواهد به تو یاد دهم که چطور با دیگران صبور باشی، من آنقدر دوستت دارم که هر روز منتظرت هستم، منتظر یک سر تکان دادن، یک دعا، یک فکر یا گوشه ای از قلبت که به سوی من آید، خیلی سخت است که مکالمه ای یک طرفه داشته باشی، خوب، من باز هم سراسر پر از عشق منتظرت خواهم بود، به امید آنکه شاید فردا کمی هم به من وقت بدهی!
آیا وقت داری که این نامه را برای دیگر عزیزانم بفرستی؟ اگر نه، عیبی ندارد، من می فهمم و سعی می کنم راه دیگری بیابم، من هرگز دست نخواهم کشید...
 
دوستت دارم، روز خوبی داشته باشی...
 
دوست و دوستدارت: خدا